Dövme yaptığın kişinin enerjisi işte tam da bu noktada devreye girer. Karşındaki insanın duygusu, heyecanı, hatta sessizliği bile çizgiye yansır. Bazen huzurlu bir nefes, bazen de derin bir düşünce o anı şekillendirir. Her seans, aslında iki insan arasında kurulan görünmez bir bağdır.

Peki geriye ne kalır? Çizilen desen mi, yoksa o anın kendisi mi? Çoğu zaman iz deride kalır, ama asıl hatırlanan şey seans boyunca paylaşılan duygudur. Bir bakış, bir cümle, bir gülüş… Çizgi unutulmaz bir iz bıraksa da, o anın verdiği his çok daha uzun süre yaşar.

Sanatçılar için yolculuğun bir başka katmanı da zamandır. İlk dövmeni yaptığında hissettiğin duyguyla, bugün hissettiklerin arasında dağlar kadar fark vardır. İlk anın heyecanı, biraz da telaşı zamanla yerini dinginliğe ve bilinçli bir ifadeye bırakır. Tecrübe arttıkça her çizgi daha net, her dokunuş daha anlamlı hale gelir.

Bugün dövme sanatının, sanat camiasında daha çok konuşulmasının sebebi de tam olarak bu dönüşümdür. Dövme artık yalnızca bir “beden süslemesi” değil; bir sanat akımı, bir ifade biçimi, çağdaş estetiğin bir parçasıdır. Müze duvarlarında sergilenen bir tablo ile bir fine line dövme arasında, özü itibarıyla aynı şey vardır: insanın kendini dışa vurma isteği.

Ve elbette Hygge… Burada üretmek, yalnızca dövme yapmak değildir. Hygge, sanatçının kendine alan bulduğu, değerlerini paylaştığı ve toplulukla birlikte büyüdüğü bir yerdir. Bu nedenle Hygge’de çalışmak, bir işten çok bir kültürün parçası olmaktır.